Ταξίδι στο Νεπάλ Vol.2

Το Νεπάλ είναι μια αγνή χωρά, και ταυτόχρονα μια χωρά αντιθέσεων. Ένας συνδυασμός που οδηγεί ώστε το ένα να  εντείνει  και να προσδίδει μια περίεργα αγνή έμφαση στο άλλο.

Πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπως ο ηλεκτρισμός, είναι κάτι σχετικά νέο στην μεγάλη μάζα του πληθυσμού, και δεδομένα του πολιτισμού και εικόνες που σε εμάς έχουν συγκεκριμένη αισθητική και βαρύτητα, εκεί την χάνουν, και συχνά αντιμετωπίζονται ως άπλες φόρμες, είτε νέες ή σε συνδυασμό με υπάρχουσες συνήθειες, αισθητικές και πρακτικές.

Στο Νεπάλ νο 2 επέλεξα να το παίξω πιο κουλτούρας για να εντείνω έτσι λίγο τις εντυπώσεις στον αναγνώστη, αφού δεν μπορώ να τις μεταφέρω με όλη τους την μάκα, από μυρωδιές, θορύβους, φωτά, εικόνες κλπ. Αναγκαστικά θα δείτε 2 φωτογραφίες και θα διαβάσετε 2-3 αράδες(άλλα της λέξη κουλτούρα!) που δεν μπορούν να σας δημιουργήσουν την ιδία έκπληξη κι εντυπωσιασμό που δημιουργούν όταν το βλέπεις στα ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις. Πάμε λοιπόν:

Ο ηλεκτρικός μπόγος… Έχω ταξιδέψει αρκετά, και σε περίεργα και «δύσκολα» μέρη, αλλά αύτη την συνηθείας δεν την έχω ξαναδεί έτσι. Η πόλη του Κατμαντού είναι γεμάτη περίεργα καλωδίωνα δέντρα, όμοια κουβάρια και μπόγους που τροφοδοτούν τις γειτονιές και τα σπίτια με ρεύμα. Ρεύμα κλεμμένο από ότι έμαθα, καθώς οι προσθήκες καλωδίων στην αρχικά αγνή κολώνα που ζήτημα είναι αν έχει 4 παρακλάδια, γίνονται αυθαίρετα από τους περίοικους. Έλεγχος δεν υπάρχει και η πρακτική είναι διαδεδομένη παντού με τα αποτελέσματα να είναι 2: πρώτον το ρεύμα δεν φτάνει, κόβεται σχεδόν κάθε μέρα μετά τις 7 το βραδύ, ξενοδοχεία κ καταστήματα λειτουργούν μονό με γεννήτριες, πράγμα λογικό, γιατί η παράγωγη και δεν πληρώνεται και είναι αδύνατον να υπολογιστεί πόσο χρειάζεται.. Αποτέλεσμα δεύτερον, μια πόλη γεμάτη καλωδιωτά δέντρα, που αν τα κοιτάξεις σαν ένα δάσος αντί για μεμονωμένα δέντρα, βλέπεις κάτι μοναδικό, την πόλη των ανθρώπων να ζει και να τρέφεται σαν άλλοτε, μέσα σε ένα και από ένα δάσος! Σημειολογικά, είναι μια επιστροφή στην φύση μας και αυτό από μόνο του σε κάνει να ξεχνάς την βρωμιά της πόλης, και να αποδέχεσαι την πρωτόγονη αγνότητα της.

Ο μονάχος και ο Μπόμπ Σφουγγαράκης. Η αγνότητα που ανέφερα πριν, μπορεί γενικά να είναι αποτέλεσμα διαφόρων αιτιών, και συχνά βρίσκω είναι στην πιο πρωταρχική της μορφή όταν είναι παιδί της αγνοίας. Αγνοίας κωδικών, σημείων, κοινών αφετηριών.. Όπως στο Νεπάλ. Ο εικονικός μονάχος της φωτογραφίας, πίνει με ηρεμία το αφέψημα του σε ποτήρι Μπόμπ Σφουγγαράκη, χωρίς να ενοχλείται από την φαινομενική ασάφεια ( ίσως ακόμα και προσβολή) που αποδίδει το σκεύος στην εικόνα του (ίσως διακρίνεται την έκφραση έκπληξης από την μεριά του ίδιου του Μπόμπ, σαν να καταλαβαίνει αυτός και μόνο το περίεργο της υποθέσεως). Για εμάς ο Μπόμπ είναι ίσως κάτι φιλικό, ίσως κάτι σαχλό, κάτι παιδικό, κάτι δημιουργικό κάτι ότι τέλος πάντων, αλλά δεν συνάδει με τίποτα με την εικόνα ενός μονάχου Σαολίν μέσα σε μαγαζάκι της πιο πολυσύχναστης πλατειάς στην ίδια την γενέτειρα του Βούδα. Είναι άγνοια η συμβιβασμός; Πιστεύω το πρώτο.. Ακόμα και να γνωρίζει ποιος είναι ο ήρωας, για την λίγο παρατημένη πλευρά του κόσμου που είναι το Νεπάλ, δεν αποτελεί κάτι ευτελές. Σε ένα μέρος που δεν υπάρχει το πλήθος των πραγμάτων και χαρακτήρων που έχουμε εμείς στις καθημερινότητες μας, αυτές έχουν μια άλλη αξία, σαν το μπουκάλι κόκα κόλα, που ευφυέστατα μια ταινία έριχνε από το αεροπλάνο σε μια φυλή ιθαγενών στη μέση του τίποτα. (Τίποτα για τον δικό μας, μεγάλο και πολύπλοκο, γεμάτο τόσα πράγματα, που τελικά κανένα δεν έχει αξία, κόσμο)

Ταξίδι στο Νεπάλ Vol.1